Οφείλουμε να μιλάμε για το SPK (Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών) του σήμερα. Ας μιλήσουμε για το επαναστατικό υποκείμενο, για το υποκείμενο της επανάστασης. Στις μέρες του SPK υπήρχε ακόμα ένα επαναστατικό υποκείμενο. Κατόπιν, και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά μέχρι και την δεκαετία του 80, ήταν απόλυτα σαφές ότι το επαναστατικό υποκείμενο δεν θα μπορούσε ποτέ μα ποτέ να είναι ο ασθενής υπό τον ορισμό της αρρώστιας. Πιο πιθανών ήταν η ιδιότητα αυτή να αποδοθεί σε οτιδήποτε άλλο, πρώτα και μπροστά απ’ όλους τους υπόλοιπους στο σύνολο των εργαζομένων, στο προλεταριάτο της μεγάλης βιομηχανίας, στις μάζες, αν και εδώ και δεκαετίες δεν συνιστούν παρά μόνο μια μειοψηφία του πληθυσμού – πράγμα όμως άγνωστο ή ικανό να προκαλεί φόβο και φρίκη σε πολλούς αριστερούς–.

Εν τω μεταξύ το επαναστατικό υποκείμενο, τόσο το συγκεκριμένο όσο και ακόμα όλα τα υπόλοιπα εν δυνάμη (επαναστατικά) υποκείμενα, έχουν εξαφανιστεί και θεωρητικά. Ήδη ο Μαρξ είχε καταλάβει ότι ο εργαζόμενος, δηλ. το προλεταριάτο, επειδή ήταν προϊόν του φεουδαλικού συστήματος, αυτό καθεαυτό θα συνέχιζε να παραμείνει φεουδαρχικό, ισχυρίζεται κάποιος R.K. Και το συμπέρασμα της θεωρίας, της ανάλυσης και του στοχασμού του: δεν υπάρχει κανένα επαναστατικό υποκείμενο, κανένα προλεταριάτο ως επαναστατικό υποκείμενο, και ούτε γυναίκες ως επαναστατικό υποκείμενο, τίποτα, απόλυτα τίποτα δεν υπάρχει, τα πάντα έχουν εξαφανιστεί. Το επαναστατικό υποκείμενο μοιάζει λοιπόν να είναι ‘πράγμα αδύνατο’ στην αναδρομική ανασκόπηση και στην σημερινή πανεπιστημιακά και γενικό-φιλοσοφικά διαφωτισμένη θεώρηση των πραγμάτων.

Αν υποθέτουμε ότι ένα επαναστατικό υποκείμενο δεν υπήρξε ποτέ, πρέπει ωστόσο να δεχτούμε χωρίς αμφιβολία ότι υπήρξαν και υπάρχουν επαναστάσεις και το επαναστατικό καθεαυτό. Η καταδεικνυόμενη έλλειψη του επαναστατικού υποκειμένου είναι καθεαυτή τόσο η τελειωτική όσο και η αδιάψευστη απόδειξη του γεγονότος ότι το επαναστατικό υποκείμενο ήταν πάντοτε ο, τι είναι και σήμερα, και ο, τι θα είναι ακόμη περισσότερα και στο μέλλον, δηλαδή ότι είναι η αρρώστια υπό τον ορισμό του ασθενή, και τούτο θα συμβεί όταν η τάξη των ασθενών θα έχει συγκροτηθεί ως μέτωπο ασθενών ενάντια στη κυριαρχούσα τάξη των ιατρών, και τούτο όχι σαν οργάνωση ή σύλλογος, αλλά στην στοχευόμενη και συγκεντρωτική δραστηριότητα του πολύ-εστιακού επεκτατισμού, το οποίο εμείς ονομάσουμε και σώμα θερμότητας, το οποίο υπάρχει, το οποίο ήδη υπήρξε ως Σοσιαλιστική Κολεκτίβα Ασθενών, και το οποίο υπήρξε πάντοτε σαν κινητική αρχή όλων των επαναστατικών κινημάτων, εάν αυτά ήταν πραγματικά επαναστατικά, ανεξαρτήτως από το πώς οι ίδιοι οι συμμετέχοντες αντιλήφτηκαν τον εαυτό τους, ανεξαρτήτως από τις ετικέτες που είχαν δοθεί σε αυτούς, και ανεξαρτήτως από όποιες ετικέτες οι ίδιοι είχαν υιοθετήσει κάθε φορά, και τούτο ίσχυσε τόσο για τους λεγόμενους Σπαρτακιστές της αρχαιότητας όσο και για τους Σοβιέτ και τους Sansculottes των νεοτέρων χρόνων.

Η πρόταση περί του εξαφανισμού του επαναστατικού υποκειμένου είναι σωστή μόνο και μόνο σε συνδυασμό με μια άλλη πρόταση, και συγκεκριμένα με την πρόταση ότι εκείνο που συντελούσε το επαναστατικό υποκειμενικό υπήρχαν πάντοτε και σε όλες τις εποχές οι αρρώστιες, οι από τους ιατρούς και τους εκάστοτε κυβερνώντες ως αρρώστιες καταπιεσμένες και κρατούμενες σε καθεστώς υποταγής μορφές διαμαρτυρίας, οι αρρώστιες στην πορεία προς και με ορισμό τους την ΑΡΡΩΣΤΙΑ καθεαυτή, η αρρώστια ως είδος (Gattung Krankheit), το ανθρώπινο είδος (Gattung Mensch), η ανθρωπότητα (Menschengattung) στην πολυπλοκότητα και την απλότητα της, ή, πιο συγκεκριμένα, στην διπλή της αναδίπλωση και ποτέ στην ομοιόμορφη της αφέλεια, οι αρρώστιες και η αρρώστια στη διαπαθητική της διαδικασία και πορεία, επίτευγμα δυνατόν και αληθές μόνο και μόνο στον κόσμο της ουτοπάθειας, απελευθερωμένος από τους ιατρούς και ελεύθερος από κάθε θεραπεία, η οποία πραγματικότητα δεν είναι καθόλου ουτοπία, αλλά εφικτή και αποτελεσματική, όπως έχει ήδη φανερωθεί πραγματικά.

Από: DIE STIMME DER KRANKHEIT (Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ), τεύχος 1